...ถ้าไม่พัฒนาตน ก็เป็นไปในทางตรงกันข้าม ไม่รู้เข้าใจตัวตนว่าเป็นอนัตตา ก็ยิ่งพัฒนาความยึดมั่นในตัวตน ตัวตนมันก็ขยายพอกพูนออกไป พองออกไป อยู่นานวันเข้าตัวตนของเราก็ยิ่งพองขยายใหญ่ พอขยายใหญ่ก็ยิ่งทุกข์มากเพราะตัวตนแค่นี้ มันรับกระทบแค่นี้ มันก็ทุกข์แค่นี้ พอนานๆ เข้ามันขยายออกไป ขยายออกไปอยู่กับสิ่งนั้นสิ่งนี้ คือ ถ้าเราอยู่ในโลกไม่เป็น ก็ติดโลก ก็ยึดทุกอย่างในโลก เช่น ของที่เรามีเรายึดทุกอย่าง พอเรายึดอะไร ตัวตนของเราก็ขยายไปอยู่กับมัน สิ่งนั้นก็ผนวกเข้าเป็นตัวตนของเรา...